Nowości

Powieść Pierre’a Boulle’a, która stała się kanwą dla klasycznego filmu.

Most na rzece Kwai to powieść o dumie i honorze, uporze i kolaboracji, przezwyciężaniu słabości i tym, co arcyludzkie. W 1957 roku na jej podstawie David Lean nakręcił kultowy film, który nagrodzono siedmioma Oscarami.

Czy słyszeliście o Stasiu Bocianie… co odpowiadał NIE! na każde pytanie? Historia o niesamowitej mocy słowa TAK. 

Staś Bocian mówi tylko nie. Mówi nie tak często, że jego nie zaczyna rosnąć. Żadnych kąpieli. Żadnego mycia zębów. Żadnego sprzątania!
Za to Kuba Szpak uwielbia słowo TAK. Tak dla przyjaciół! Tak dla jedzenia. Tak dla zabawy! Tak, tak, tak, taaak! I nagle świat Stasia otwiera się w najbardziej cudowny sposób!

Ekscytująca i czuła debiutancka powieść graficzna, będąca odą do miłości i niezwykłej relacji pomiędzy trzema kobietami i uwielbianym przez nie dzieckiem.

„Szwajcaria nie ma armii, Szwajcaria jest armią” – takie słowa usłyszał John McPhee, wybitny amerykański reporter, gdy na początku lat osiemdziesiątych towarzyszył szwajcarskiemu Korpusowi Górskiemu podczas manewrów w Alpach. Na wysokości dwóch tysięcy metrów, w zaśnieżonych dolinach i kotłach lodowcowych przyglądał się grom wojennym i symulacjom walk ze Związkiem Radzieckim.

„Poczwarki” to opowieść o dwójce młodych ludzi. Lucjan namiętnie myje ręce i szuka Boga na basenie, Nadieżda jest racjonalistką i masowo zabija motyle. Wszystko wokół się zmienia, a może to oni przechodzą metamorfozę?

(…) Nie – nie żądam ideału, bo wiem, że ideał jest nieosiągalny, ale żądam wiary, że on istnieje, i żądam, aby robić wobec niego rachunek sumienia zawodowego. Żądam od każdego teatru służby ideowej – aby teatr choćby w skromnym zakresie wiedział, czego chce, i aby robił wszystkie wysiłki dla realizacji swych zamierzeń. (…) Żądam ukrócenia egoizmów osobistych, żądam od młodych szacunku do tych starszych, którzy coś umieją – i cierpliwości starszych do młodzieży, która nic nie umie. Żądam, aby każdego dnia starać się, aby praca i atmosfera była lepsza, a nie gorsza. (…) Nie chcę, abyście byli świątkami. Żądam – ach – czy to nie za dużo? – S u m i e n i a! I coraz to powiększających się szeregów tych, którzy przyjmują odpowiedzialność za Sztukę w teatrze.

(Stefan Jaracz, „Testament”)

Proza Grzesiak jest pomysłowa - jednocześnie smutna i zabawna, realistyczna w sferze psychologii i groteskowa na poziomie przedstawień. W uniwersum jej krótkich form narracyjnych są latające dywany, gadające ryby i rozprawy sądowe o złe myśli, ale ich tematem są skomplikowane, na wskroś współczesne, problemy relacji międzyludzkich oraz trudne i wstydliwe, emocje. Całość utrzymana jest w dobrym tonie - nieprzesterowana stylistycznie, nienadmiarowa w języku. Idealne bajki na dobranoc dla przemęczonych i wypalonych dorosłych, polecam zamiast xanaxu.

Natalia Królikowska, Miej Miejsce 

Zofia Skrzypulec jest dynamiczną, wschodzącą pisarką, niepodobną do żadnej innej w jej ojczystej Polsce, jej literacka kartografia to połączenie Joan Didion, Maggie Nelson, Franka O’Hary i głosów z krakowskich ulic. Niezainteresowana pułapkami gatunku, oferuje dramatyczne i bezkompromisowe zmiany tonu i powierzchni, szarpiąc i skręcając zdania, nagina pojęcie wiarygodności.

Mark Tardi

“Told with spare, precise drawings, and a dark, subtle sense of humor, Cartoon Graveyard is a layered portrait of loss, memory, and devotion. The simplicity and slimness of this book are deceptive: there is a generosity to Joey Perr’s comics that invites the reader to settle in, stick around. It is always wonderful to spend time here.”
—Anna Wiener of the New Yorker

“Poetic and humorous, dreamy and stark, Cartoon Graveyard aches with tenderness as it articulates the experience of caretaking for a parent, and grasps toward the incomprehensible absurdity of loss.”
—Alex Tatarsky

I am not deep, although my eyes are, like a black sea that has been forgotten, as many have told me.

Noura Alsouma’s zine “Nawar’s Sketchbook” is a liquid lament by the Berlin-based Syrian visual artist and printmaker, riveted to eyes that see and therefore shed tears, channeling the heartfelt exposure of the sketchbooks Noura fills to the bleed.

With a moving text by the artist in the original Arabic, reproduced in her handwriting, as well as in English translation by Suja Sawafta.

Artist Felix Dahlström Persson’s Thermos zine is a collection of pencil drawings and tasty trail-tested recipes that you can smoosh into your thermos before setting off on a hike, including instructions for campsite steamed cod on herbs, cheesy peppery polenta, Porro e Pepe, fennel with hazelnuts, appearances of lascivious leek and surprisingly coquettish cauliflower, halloumi with cornichons, ajvar & co., flapjacks, pizza in parts, and the ambrosial Thermos Spritz. And all related in Felix’s mellow voice: “Start by boiling pasta like you used to do,” and, with generosity, “if it looks like it needs it, add more butter.”

Chris Fink’s collection of short prose, Forage Like a Bear, contains a whole lot: whistling acorns, scribbling clams, gossipy geese, technicolor ducks, turkeys (including human ones), roving bands of chipmunks, chimneys, fires, chainsaws, lice, thin ice, approximately 30,000 blueberries, cars rolling uphill, the leaves of a mulberry tree drifting down, Peace Trail meanders, and maybe just maybe, a holy grail morel.

And all related in Fink’s gently shimmed sentences, adapted from radio dispatches, and illustrated with the inky grace of John Porcellino.

Obszerny album poświęcony twórczości Christiana Jankowskiego zawiera retrospektywny przegląd jego prac z lat 1992–2013, a także dokumentację wystawy Historia wagi ciężkiej, łączącej w oryginalny sposób sport, sztukę i historię. Zaproszeni do projektu sportowcy – polscy ciężarowcy – podjęli wysiłek, aby siłą swoich mięśni unieść na chwilę wybrane warszawskie pomniki i w ten sposób zmierzyć się z historią.

Kapłony i szczeżuje to opowieść o kuchni tak dawnej, że już zapomnianej. Kapłon, czyli wykastrowany i tuczony kogut, był popularnym składnikiem potraw w pierwszej znanej nam polskiej książce kucharskiej, z kolei szczeżuje urozmaicały jadłospis najbiedniejszych. Autorzy Kapłonów i szczeżui to wytrawni znawcy historii zmieniających się smaków i świetni popularyzatorzy wiedzy o dawnej kuchni, a ich książka to idealny przepis ku pokrzepieniu nie tylko żołądka, ale przede wszystkim umysłu.