Film

Piękna… Gilliam to prawdziwy oryginał i otuchą napawa odkrycie, że wie dokładnie dlaczego jest: nieuporządkowany, ale realistyczny i, jak Hiszpańska Inkwizycja z jego czasów w Pythonie, zawsze niespodziewany. – „Telegraph”

Wypełniona szczerą mądrością, niewinnością i pełnym zadziwienia zachwytem, od korzeni kreatywności do spojrzenia z perspektywy czasu i wieku… Gilliam nigdy nie nakręcił nudnego filmu i jest niezdolny do napisania nudnego zdania. – „The Independent on Sunday”

Fascynująca opowieść o studentach z globalnego Południa, którzy uczyli się w Polsce w czasach zimnej wojny.

Aumont w swoich najważniejszych książkach, nie ograniczał się do metod i narzędzi teorii filmu. Wybierał podejście pluralistyczne, biorąc pod uwagę fakt, iż wybrany przez niego problem badawczy nie jest  wyłącznie obiektem wiedzy o filmie, lecz przejawia się na gruncie innych dyscyplin, takich jak filozofia, socjologia, antropologia, literaturoznawstwo, historia sztuki i in., bądź wręcz zostaje przez nie wyłoniony. 

Centralną figurę fantazji kina Trzeciej Rzeszy stanowi ciało: zamknięte w mundurze ciało niemieckie oraz nagie, monstrualne ciało obce (żydowskie, chore, kobiece).  Analiza filmów i obrazów Leni Riefenstahl, Veita Harlana, Fritza Hipplera, Hansa Scheinhoffa, filmów medycznych i propagandowych z getta warszawskiego ostatecznie składają się na opis biopolityki i seksualności nazizmu.

„Nikt nie woła, każdy pamięta. Filmowy Dolny Śląsk”  to z jednej strony pierwsza książka w portfolio Warstw dedykowana kinu, z drugiej kolejny element układanki składającej się na większą opowieść o Dolnym Śląsku, jaką snujemy praktycznie od początku naszego istnienia. Tym razem wspólnie z autorami – Lechem Molińskim (tekst) i Jerzym Wypychem (zdjęcia) – zabieramy czytelników w podróż po regionie, a za przewodników służą nam historie z planów zdjęciowych, opowieści o lokalnych kinach, twórcach i goszczących na Dolnym Śląsku gwiazdach polskiego filmu.  

Tekst filozoficzno-teoretyczny Stefana Themersona jest opowieścią o historii kina awangardowego z czasów międzywojennych. Autor skupia się na pojęciu pochwały przypadku - obrazy nie są nigdy skończenie kontrolowane przez twórcę, a podlegają ciągłej reinterpretacji i nadawaniu znaczeń z zewnątrz. O potrzebie tworzenia widzeń jest jednym z najistotniejszych tekstów dla współczesnej kultury wizualnej.

Książka "Paweł Kwiek: Zrobić niemożliwe światło” jest poświęcona przede wszystkim realizacjom tego artysty z lat 80., 90. oraz tych powstałych na początku XXI w. 

Zabij to i wyjedź z tego miasta dzięki swojej złożoności formalnej i konstrukcji czasoprzestrzennej pozwala odbiorcom podążać różnymi ścieżkami, skupić się na plastyce, muzyce, postaciach, dialogach, miejscach, głosach, fantazjach i realiach.