Literatura azjatycka

Na pozór mamy do czynienia z komedią, lecz trudno o komedię czarniejszą – urzędnicy są bez reszty skorumpowani i cierpią na gigantomanię, poddana ich władzy społeczność kalek − brutalna, nieuczciwa i podstępna, a mające przynieść wszystkim dostatek mauzoleum Lenina – absurdalnie przeskalowane (położone w zagubionej w górach wiosce, wymiarami odpowiada dokładnie pekińskiemu mauzoleum Mao Zedonga).

Po niemal czterdziestu latach PIW wznawia (wydanie poprawione i z dodanym posłowiem tłumaczki) klasyczną powieść japońskiego noblisty Yasunariego Kawabaty Głos góry. Ta z pozoru prosta historia o starzejącym się mężczyźnie i jego rodzinie – opisana pięknym, powolnym językiem – jest dla Kawabaty przyczynkiem do refleksji nad przemijającymi czasami oraz nad elementami niesamowitymi lub nadprzyrodzonymi w ludzkim życiu. Tłumaczka, Ewa Szulc w posłowiu zwraca uwagę, że „najistotniejszą rolę w Głosie góry pełni wyrafinowane piękno”. I jest to piękno przyrody w jej różnorodności, piękno krajobrazów, piękno rzeczy i przedmiotów, piękno pracy rąk ludzkich, a w końcu piękno samego człowieka, zwłaszcza kobiet ubranych w tradycyjne japońskie kimono.

Głos góry jest jedyną współczesną japońską powieścią, która znalazła się na liście najlepszych książek Norweskiego Klubu Książki.

"Podziemie pamięci" to dystopijna wizja społeczeństwa ciemiężonego przez władzę, ale także metafora opresyjnych relacji na wielu różnych płaszczyznach.

Szkice malajskie swoją nazwę zaczerpnęły od książki z anegdotami gubernatora brytyjskiej kolonii na półwyspie malajskim, Franka Swettenhama, z 1895 roku. W rękach Alfiana Sa’ata szkice te przeobrażają się w mikroopowiadania – migawki ze społeczeństwa malajskiego w Singapurze i rodzinnej Malezji.