Posthumanizm

Gąski sosnowe to dzikie grzyby rosnące w lasach zaburzonych przez działalność człowieka. Podobnie jak szczury, szopy pracze i karaluchy, są w stanie do pewnego stopnia znieść środowiskowy bałagan pozostawiony przez ludzi. Gąski sosnowe jednak nie są szkodnikami, ale uznanymi smakołykami. Tak jest przynajmniej w Japonii, gdzie osiągają niekiedy tak wysokie ceny, że stają się najdroższymi grzybami na ziemi. Gąski sosnowe potrafią dbać o drzewa i w ten sposób pomagają regenerować się lasom rosnącym w niesprzyjających miejscach. Podążanie za tymi grzybami prowadzi nas ku możliwościom współistnienia w zaburzonym środowisku. To nie wymówka, by dalej pustoszyć świat. Nie da się jednak ukryć, że właśnie gąski sosnowe pokazują nam, jak wspólnie przetrwać. […] 

W pasjonującym eseju Agnieszka Dauksza przygląda się strategiom oporu i taktykom przetrwania – przewodniczkami w tych poszukiwaniach są performerki, osoby publiczne, artystki, postacie literackie oraz zwierzęta. Na przykład meduzy, które łącząc swoje komórki, wyznaczają trop w dążeniu do „my” przekraczającego wrogość i osobnicze podziały.

W książce „ZOEpolis. Budując wspólnotę ludzko-nie-ludzką” humanistki, architektki, projektantki, prawniczka, kuratorki i artystki zastanawiają się, jak taką wspólnotę stworzyć. Jest to ćwiczenie w projektowaniu jak najbardziej realnej utopii, w żądaniu niemożliwego, a jednocześnie przewodnik po zakamarkach owego „Zoepolis”, gdzie między kostkami brukowymi rośnie babka lekarska, a muszki owocówki dostają swoją własną porcję wina w bezpiecznym naczyniu.

Nie chcąc myśleć o logice roślinnego życia – poza jego biochemicznymi, komórkowymi czy mikromolekularnymi procesami i układami ekologicznymi – filozofowie z łatwością założyli, że w szerokich ewolucyjnych ramach odniesienia istnienie roślin jest słabiej rozwinięte lub mniej zróżnicowane niż istnienie ich zwierzęcych czy ludzkich odpowiedników i że w związku z tym byty roślinne bezwarunkowo udostępniają się nieograniczonemu użyciu i eksploatacji. Tego rodzaju stłumienie najbardziej podstawowego pytania o rośliny legło u podstaw ich etycznego zaniedbania. Choć – podobnie jak my – są one istotami żywymi, nie potrafimy wychwycić w nich nawet najmniejszych podobieństw z naszym życiem.

Po stronie zwierząt to apel o radykalną zmianę naszego myślenia o zwierzętach i sposobu ich traktowania. Chociaż istnieje wiele wprowadzeń do etyki zwierząt, zgodnie z zachodnią recepcją Horcie udało się zaproponować nowe ujęcie. Jego argumentacja jest przystępna, klarowna i przekonująca. Książka zainteresuje zarówno osoby, które dotąd nie interesowały się tematem, jak i działające na rzecz praw zwierząt.

Autorka w precyzyjny i fascynujący sposób pokazuje, w jakim sensie twórca teorii ewolucji nie był jednostronnym "darwinistą", w jaki sposób w jego tekstach negocjowane są konfrontacje z rozmaitymi formami inności, w jaki sposób rozgrywane jest zasadnicze napięcie między radykalną naturalizacją człowieka a humanistyczną postawą badawczą.

Świat we mnie, ja w świecie. W stronę planetarnego przebudzenia to zbiór esejów, wykładów i medytacji, splatający buddyjską filozofię z praktyką aktywistyczną oraz namysłem nad duchową relacją łączącą nas z Ziemią i pozaludzkim światem.

Postkolonialny wiersz miłosny to hymn na cześć pożądania i głos sprzeciwu wobec prób wymazywania kolonialnych krzywd.

Spotkania z nagą małpą to książka z aktywistycznym zacięciem – autor już na początku wyznaje, że „pisze po to, by jak najwięcej tego świata udało się zachować na przyszłość”. Nie jest to jednak wyłącznie publikacja interwencjonistyczna: w sześciu esejach autor z niezwykłą empatią opowiada o „zwierzętach pozaludzkich”; z jednej strony widzi w nich jednostki, z których każda ma swoje idiosynkrazje, cele, pragnienia; z drugiej zaś przestrzega przed antropomorfizacją innych gatunków oraz sentymentalizacją ich historii, które jak wiele stosowanych przez nas zabiegów poprawiają nam samopoczucie, ale nie wiodą do poznania rzeczywistości.

Les Chats Champfleury’ego, francuskiego pisarza i krytyka, to wydana po raz pierwszy w 1869 roku książka opisująca historię, naturę oraz obecność kotów w kulturze – od starożytności po XIX wiek.

Eseje odpowiadające na wyzwania antropocentrycznego "dzisiaj", wkraczające w tematykę posthumanizmu.

By uchwycić życie rzeczy, Bodei analizuje dzieła literackie – od Horacego po Lydię Flem – oraz XVII-wieczne martwe natury. Przywołuje też całą plejadę badaczy – socjologów, antropologów, historyków, ale przede wszystkim filozofów. Arystoteles, Plotyn, Kartezjusz, Spinoza, Kant, Hegel, Marks, Husserl, Heidegger, Merleau-Ponty – nie sposób wyliczyć ich wszystkich. To bowiem właśnie filozofia dostarcza pojęć, za pomocą których można ująć rzeczowość wraz z konstytuującą ją dychotomią przedmiot – rzecz.