Kategorie
Producent
Wydawnictwo
Język
Okładka
ZOEpolis. Budując wspólnotę ludzko-nie-ludzką, wyd. 2
W książce „ZOEpolis. Budując wspólnotę ludzko-nie-ludzką” humanistki, architektki, projektantki, prawniczka, kuratorki i artystki zastanawiają się, jak taką wspólnotę stworzyć. Jest to ćwiczenie w projektowaniu jak najbardziej realnej utopii, w żądaniu niemożliwego, a jednocześnie przewodnik po zakamarkach owego „Zoepolis”, gdzie między kostkami brukowymi rośnie babka lekarska, a muszki owocówki dostają swoją własną porcję wina w bezpiecznym naczyniu.
Od prezentowania dzieł do tworzenia krytycznej wiedzy. Eksperymenty kuratorskie w publicznym koncercie pierwszych dekad XXI wieku
Koncert jako przestrzeń prezentacji dzieł muzycznych i sztuki wykonawczej na wzór wystaw muzealnych pozostaje jednym z najważniejszych kanałów rozpowszechniania, odbioru i kanonizacji nowej muzyki. Liczne w ostatnich latach eksperymenty z formą koncertu pokazują jednak, że ten wywodzący się z XIX wieku model muzycznej kreacji i recepcji nie satysfakcjonuje wielu artystów i odbiorców. Analizując wybrane projekty kuratorskie, autorka pracy bada, jak współcześni twórcy – muzycy, kompozytorzy, kuratorzy – zmieniają nie tylko formę koncertu, ale przede wszystkim jego funkcję: z miejsca prezentacji (arcy)dzieł i (re)produkcji kanonu w miejsce tworzenia krytycznej wiedzy i nowego doświadczenia.
Feminizm dekolonialny
Kto sprząta świat? W Feminizmie dekolonialnym Françoise Vergès mierzy się z kluczowymi kwestiami dzisiejszych debat feministycznych – od europocentryzmu i przywileju białości, po wykluczenie i kapitalistyczny wyzysk. Wychodząc od przykładu kobiet pracujących w sektorze usług sprzątania, unaocznia, w jaki sposób zachodni feminizm stał się ruchem dbającym o interesy białych kobiet. Przypomina również o jego kolonialnych korzeniach i proponuje feminizm osadzony w praktyce dekolonialnej, łączący analizę problematyki płci z krytyczną teorią rasy oraz analizą imperialnych struktur władzy.
Myślenie roślin. Filozofia wegetacji
Nie chcąc myśleć o logice roślinnego życia – poza jego biochemicznymi, komórkowymi czy mikromolekularnymi procesami i układami ekologicznymi – filozofowie z łatwością założyli, że w szerokich ewolucyjnych ramach odniesienia istnienie roślin jest słabiej rozwinięte lub mniej zróżnicowane niż istnienie ich zwierzęcych czy ludzkich odpowiedników i że w związku z tym byty roślinne bezwarunkowo udostępniają się nieograniczonemu użyciu i eksploatacji. Tego rodzaju stłumienie najbardziej podstawowego pytania o rośliny legło u podstaw ich etycznego zaniedbania. Choć – podobnie jak my – są one istotami żywymi, nie potrafimy wychwycić w nich nawet najmniejszych podobieństw z naszym życiem.
Świadek wolności. Artykuły, wykłady i przemówienia z lat 1946-1958
Przemoc zarzuciła nam pętlę na szyję i zaczynamy się dusić. W ponurym, odartym z nadziei i wykraczającym poza granice narodów wszechświecie, wytworzonym przez brak zaufania, urazy, chciwość i pogoń za siłą, człowiek zmuszony jest do życia teraźniejszością, ponieważ samo słowo „przyszłość” budzi w nim lęk. I tak właśnie żyjemy: karmieni abstrakcyjnymi wartościami, osłabieni i ogłupieni rosnącym tempem takiego życia, zapominając o prawach natury, nie umiejąc spędzać mądrze czasu wolnego od pracy, nie wiedząc już, czym jest zwykłe szczęście.
Albert Camus, Kryzys człowieka
Krótka historia pewnego buntu i inne szkice z teorii i historii literatury
Nauka o literaturze przez ostatnie dziesięciolecia była często zwalczana przez tych, którzy ją uprawiali – i w ten sposób uprawiana. Opinię, że pisanie o literaturze nie ma nic wspólnego z nauką, najpierw piszący o literaturze uważali za kamień obrazy, a potem zaczęli ją powtarzać jako pochwałę. Przez pewien czas wydawało się, że w tym powtarzaniu zawiera się obietnica czegoś nowego i lepszego, ale pozostaje ona daleka od spełnienia. W takiej sytuacji warto byłoby na naukę o literaturze spojrzeć trochę inaczej: nie przez pryzmat antynaukowej retoryki, ale jako na historię pewnego buntu. Buntu przeciw przypisywanej humanistyce społecznej i poznawczej „bezznaczeniowości”. Buntu, który – jak się przez krótki czas wydawało – może się powieść.
Ocaleć. Proza Magdaleny Tulli
Pragnę spojrzeć na pisarstwo Tulli niejako à rebours – zobaczyć Sny i kamienie, W czerwieni, Tryby i Skazę przez pryzmat Włoskich szpilek i Szumu.
Wspaniała niedoskonałość. Zmagania z koncepcją uzdrowienia
„Wspaniała niedoskonałość. Zmagania z uzdrowieniem” to bogata, poetycka, osobista i prowokacyjna mozaika utkana ze wspomnień, historii, literatury faktu, archiwów, popkulturowych odwołań, która pozwala przemyśleć nasz stosunek do ideologii uzdrowienia. Co sprawia, że jedne ciała uznajemy za wadliwe, zepsute, a inne traktujemy jako ideał, okaz zdrowia i punkt odniesienia? Jaką cenę jesteśmy w stanie zapłacić za zbliżenie się do tego ideału i na czym ufundowane są nasze wyobrażenia o zdrowiu? Jak dalece jesteśmy gotowi manipulować życiem i wpływać na jego jakość i długość? Jakie ciała uznajemy za wartościowe i zdrowe i czy da się usprawiedliwić dążenie do zdrowia za wszelka cenę?
Nacjonalizm, kolonializm i literatura
Interpretacyjna przenikliwość przeplata się w tej książce z zachętą do podjęcia „ćwiczenia z ponownego nazywania”. Na początku XX wieku Irlandczycy – podobnie jak wiele innych narodów – stanęli przed wyzwaniem zredefiniowania własnej tożsamości i znalezienia dla niej form wyrazu. Terry Eagleton, Fredric Jameson i Edward W. Said obierają to zagadnienie za centralny temat swoich rozważań, a doświadczenie irlandzkie jawi im się jako historia kolonialna, nie tracąc przy tym osobnego rysu.
Kafka idzie do kina
Kafka idzie do kina jest pierwszą książką omawiającą związki autora Procesu z kinematografią
Tłumacz między innymi. Szkice o przekładach, językach i literaturze
Punktem wyjścia tej książki jest teza o nieprzekładalności literatury – nieprzekładalności, która, paradoksalnie, zostaje uznana za rację bytu przekładu. Jarniewicz rozwija koncepcję autorskiego, twórczego charakteru pracy tłumacza.
Sygnatury Sebalda. Zwierzęta – Widma – Ruiny
Monograficzna książka Katarzyny Kończal jest próbą zmierzenia się ze złożoną twórczością Sebalda.
W stronę wirtualności. Praktyki artystyczne kina współczesnego
Wyprawę kina „w stronę wirtualności” – w stronę nowych sposobów jego tworzenia, rozumienia i egzystencji w czasach przemian technologii medialnych – śledzić będziemy przede wszystkim przez pryzmat wybranych praktyk artystycznych trojga twórców: Petera Greenawaya (wielokrotnie powtarzającego tezę o „śmierci” tradycyjnego kina i o narodzinach nowego sposobów obrazowania), Lynn Hershman Leeson (amerykańskiej artystki „kina rozszerzonego”) i Mike’a Figgisa, który w swoich autotematycznych filmach snuł refleksję o różnych rodzajach obrazów filmowych i o kinie epoki cyfrowej.
Kultura jako czasownik. Sondowanie nowej humanistyki
Kultura jako czasownik to książka o tym, co nazywam nową humanistyką o szerokim i bardzo zróżnicowanym froncie orientacji, kierunków, zwrotów oraz po prostu zaciekawień, łączących się w sprzeciwie wobec pryncypiów nowoczesnej teorii humanistycznego poznania.