Autoportret

Z tematem architektury mikroklimatów przyszli do nas Aleksandra Kędziorek i Centrala: Małgorzata Kuciewicz i Simone De Iacobis w dawnym świecie. Chcieliśmy wspólnie przyjrzeć się architekturze zanurzonej w środowisku i klimacie – tradycyjnej i współczesnej. W kontekście trwającej katastrofy klimatycznej i jeszcze większej niepewności „analogowa”, niepodłączona do prądu architektura zyskuje na znaczeniu, staje się wręcz moralnym imperatywem.

Skoro piszemy o dobrej przestrzeni, las bywa tą najlepszą. Zarazem przeraża: tam zaczyna się mrok, przestają obowiązywać ludzkie prawa, można się zgubić, czai się niewiadome. W jego głębi dzieją się historie z baśni i legend o strzygach, utopcach, nimfach, najadach. Ludzie spotykali się w puszczy z czymś pierwotnym, starszym od nich, i opowiadali to doświadczenie w mitologiach lub balladach.

AUTOPORTRET 2/2018 PRZESTRZENIE PRACY

Kwartalnik wydawany przez Małopolski Instytut Kultury, który poświęcony jest refleksji na temat kondycji przestrzeni publicznej i jej znaczenia w kontekście społecznym i kulturowym. Niniejszy numer dotyczy debaty na temat zagadnień opieki i troski w kontekście pandemii oraz katastrofy klimatycznej.

Modernizm w ogólności, a w architekturze w szczególności, jest konceptem związanym ze światem Zachodu. Międzynarodowe studia postkolonialne gruntownie przeanalizowały związki pomiędzy oświeceniowym projektem nowoczesności i praktyką kolonializmu. W tym numerze „Autoportretu” podejmujemy się analizy uwikłań modernizmu w struktury władzy i dominacji, przyglądamy się także pozaeuropejskim realizacjom modernistycznych architektów.

Sięgnęłyśmy w „Autoportrecie” po zwykłość, by zwrócić uwagę na przestrzenie naszej codzienności

Architektura zaczyna się od kreski – zarówno tej tradycyjnej stanowiącej ślad grafitu na kartce papieru czy kalce kreślarskiej, jak i współczesnej, będącej zerojedynkowym, cyfrowym kodem w programach komputerowych. W tym numerze przyglądamy się współczesnemu warsztatowi architekta.

W bieżącym numerze „Autoportretu” – poświęconym nierównościom w przestrzeni – Łukasz Dąbrowiecki ostrzega, że społeczeństwa krajów cieszących się osiągnięciami modernizmu, narzucające innym ograniczenia, rozmontowują drabinę, po której same wspięły się na szczyty rozwoju, i osiągają przy tym wyżyny hipokryzji.

We wnętrzu tworzy się napięcie między publicznym i prywatnym, światem zewnętrznym i intymnym – to wnętrze jest, zdaniem Adolfa Loosa, sceną życia. Wszystko razem jeszcze mocniej wymieszały media społecznościowe i pandemia – w jej trakcie za ich sprawą powszechnie zaglądaliśmy do cudzych mieszkań. Wytwarzamy nasz habitat wokół swoich ciał, jak wszelkie inne organizmy. Choć z zewnątrz nasze domy wyglądają jak klocki, w środku mają (nasze) węzły. Styki teraźniejszości, przyszłości i przeszłości – żeby je pomieścić, potrzebujemy miejsca. Co innego wmawiają nam modne media powielające artykuły na temat nowoczesnego stylu życia w mieście na dziewięciu metrach kwadratowych. Czasem twierdzą też, że pakując się takie pudełko, ratujemy planetę.