Nowości

Ze wstępu Maxa Billa:

Książkę tę można uznać za trzeci tom pism teoretycznych o sztuce napisanych przez Kandinskiego. Pierwszym byłaby tu praca O duchowości w sztuce, która ukazała się po raz pierwszy w grudniu 1911 roku w Monachium, w wydawnictwie Pipera. Drugim mogłaby być książka Punkt i linia a płaszczyzna, wydana przez Alberta Langena w Monachium w 1926 roku jako dziewiąta publikacja w serii Biblioteka Bauhausu. Obie te książki Kandinsky napisał jako powiązane ze sobą traktaty teoretyczne; drugi stanowi logiczną kontynuację pierwszego.

Pierwsze polskie wydanie w przekładzie i w opracowaniu graficznym Stanisława Fijałkowskiego oraz pod redakcją Bernarda Keplera ukazało się w 1996 roku nakładem Państwowej Galerii Sztuki w Łodzi. Niniejsza druga edycja prezentuje tekst w niemal niezmienionej postaci, zgodnie z szóstym wydaniem Benteli-Verlag z 1959 roku, stanowiącym podstawę przekładu. Zgodnie z wolą spadkobiercy tłumacza w tekście nie wprowadzono żadnych znaczących zmian – zachowano oryginalną interpunkcję, pisownię oraz składnię, a cytowane fragmenty utworów pozostawiono w przekładzie Stanisława Fijałkowskiego. Z tego samego powodu przyjęto spolszczony zapis nazwiska autora O duchowości, zaproponowany i konsekwentnie stosowany przez tłumacza.

Jesienią 1923 roku w Bauhausie w Weimarze powstała koncepcja wydania serii książek w celu dokumentowania i rozpowszechniania idei nowego wzornictwa. Ostatecznie ukazało się 14 z 54 planowanych tomów w opracowaniu redakcyjnym Waltera Gropiusa i László Moholyego-Nagya.

W stulecie tej inicjatywy oddajemy w ręce czytelnika pierwszy polski przekład Szkicownika pedagogicznego, drugiego tomu serii.

Jaka powinna być idealna pomoc domowa? Piśmienna, godna zaufania, cicha. Ma dobrze wyglądać i mieć sprawne ręce. Plan dnia? Otworzyć oczy, wstać, wejść szybko pod prysznic. Włożyć fartuch, związać włosy, zjeść śniadanie. Odebrać instrukcje. I tak dzień po dniu, przez siedem lat, jak w kołowrotku.

Pierwsza odsłona trylogii o ostatnim władcy południowego Mozambiku autorstwa jednego z najważniejszych współczesnych pisarzy afrykańskich.

W Kobietach z popiołu Mia Couto z właściwą sobie żywiołowością opisuje rozdarty wojną Mozambik u schyłku XIX wieku, sięgając po źródła historyczne i oddając sprawiedliwość faktom.

„Być może jednym z najpoważniejszych zadań, jakich może podjąć się literatura, jest uruchomienie gry, w której zdoła ona zasugerować, że chodzi w niej o coś więcej niż ona sama. Nie da się chyba więcej osiągnąć w tej dziedzinie, niż przekonać czytających, choćby na chwilę, że stawka pisarstwa jest większa niż samo pisanie, że tekst może dotykać Sprawy, która każe mu wykroczyć poza własne ograniczenia. Oczywiście literatura spełnia się wtedy, gdy wygrywa tę grę dzięki własnym środkom, pisarstwu i jego technikom. Czy jednak oprócz tego nie trzeba czegoś jeszcze, czego w ramach poetyki nie sposób precyzyjnie nazwać, a co wypełniałoby machinę literacką odpowiednim żarem? Czegoś, co sprawi, że środki literackie będą więcej niż techniką. Wydaje się, że literatura nie ma szans na inne zwycięstwo, niż roztoczyć wokół siebie aurę takiej wątpliwości. Pisanie o niej musi nieustannie lokalizować miejsce styku między nią samą i czymś innym, co pozwala jej przebierać się za coś, czym nie jest”.

Tych dziesięć zarejestrowanych i opublikowanych rozmów to jednocześnie dziesięć szczególnych sytuacji komunikacyjnych pozwalających na zrekonstruowanie losu artysty muzycznego we współczesnej Polsce.

Powieść Gwendoline Riley to poruszająca historia o odchodzeniu rodziców, których śmierć może być zarówno ciężarem, jak i wyzwoleniem. A przede wszystkim wciągająca opowieść o więziach rodzinnych, z humorem i delikatnością zapraszająca czytelnika do analizy złożonych relacji matek i córek.

W krótkim eseju zamykającym zbiór Samoszacunek Toni Morrison pisze, że dzieło literackie zawiera w sobie coś, co można by nazwać „niewidocznym atramentem”

Rok potopu to II tom trylogii MADDADDAM. Autorka skupia się w nim na zbliżającej się katastrofie ekologicznej, sytuacji kobiet, nowo powstałej religijności i różnorodności jej form.

Dla wielu moich współobywateli, dla Wielkiego Innego jestem polskojęzycznym, ale jednak Czarnuchem. Przez długi czas nie potrafiłem się z tym zmierzyć. Moja tożsamość bowiem nie czekała na mnie, jak na Polaków, Francuzów, Niemców czy Hiszpanów. Musiałem, wciąż muszę tworzyć ją na nowo, od zera. Nie jestem Czarnuchem — jestem Czarnym, jestem Polakiem, jestem Europejczykiem, jestem Afrykańczykiem. I wiem, że moje zmagania z własną tożsamością dopiero się zaczęły.

fragment książki

Katalog wielkiej wystawy retrospektywnej „Grzegorz Rosiński w ilustracjach” współorganizowanej przez Muzeum Karykatury w Warszawie oraz Centrum Komiksu i Narracji Interaktywnej EC1 Łódź.

Bogato ilustrowany katalog wystawy, prezentowanej najpierw w Łodzi a potem w Warszawie, zawiera obszerny tekst znawcy twórczości Rosińskiego – Wojciecha Birka – obejmujący całą dotychczasową twórczość Grzegorza Rosińskiego: od dzieciństwa przez studia, aż po dziś dzień. Publikacja poza dobrze znaną twórczością komiksową, pokazuje również ilustracje książkowe Rosińskiego.

Karykatura współtworzy polską kulturę materialną od przeszło kilkuset lat, jednak badania nad nią pozostają na marginesie zainteresowań środowiska naukowego. Pojedyncze opracowania, artykuły czy teksty katalogowe, dążąc do wypełnienia luki w tej dziedzinie, przybliżają wybrane aspekty, zagadnienia czy problemy, w niewielkim stopniu odnosząc się do piśmiennictwa historiograficznego z XIX i XX wieku. Tymczasem posiada ono stosunkowo długą tradycję.