Socjologia

„Dziedzictwo eksploatowane jest obecnie dla wielu celów, nie tylko turystycznych. Dwie jego cechy oferują wiele ciekawych możliwości zarządzania przestrzenią. Po pierwsze, dziedzictwo jest formą komunikacji i to nie tylko między poszczególnymi epokami. Komunikacja ta zazwyczaj odbywa się między rządzącymi i rządzonymi, choć nie zawsze łatwo ustalić, kto z kim się w rzeczywistości porozumiewa. Po drugie, treść tej komunikacji dotyczy tożsamości w obu znaczeniach tego słowa, czyli kształtowania wyjątkowego charakteru danego miejsca, odróżniającego je od innych, ale także identyfikowania się z innymi ludźmi. Nic więc dziwnego, że dziedzictwo jest zapewne najważniejszym, a z pewnością najbardziej powszechnie stosowanym narzędziem w tworzeniu miejsc”.

Rewolucyjne spojrzenie na historię ludzkości, które kwestionuje nasze najbardziej fundamentalne założenia dotyczące ewolucji społeczeństwa

WPZLK nie jest manifestem dla idealistycznych poetów. Narodził się ze świadomości prawdy, która staje się coraz bardziej oczywista: wśród zmian spowodowanych przez Trzecie Zerwanie znajduje się „fakt” zmiany statusu niedoboru z obiektywnego czynnika na stan narzucony środkami politycznymi.

Kontrola myśli jest ważniejsza w krajach demokratycznych niż tam, gdzie władzę sprawują despoci lub junty wojskowe. Gdy państwo odstępuje od stosowania przemocy, musi wynaleźć inne metody, które sprawią, że ciemne masy będą się trzymać z dala od spraw publicznych.

Dlaczego ludzie stosują przemoc? Czemu w pewnych okolicznościach jest ona niedopuszczalna i odstręczająca, a w innych tolerujemy ją, a nawet sami po nią sięgamy? Czy przemoc jest niezbędnym elementem porządku życia zbiorowego? Jörg Baberowski szuka odpowiedzi na te pytania, przyglądając się masowym zbrodniom XX wieku.

„Ulica jednokierunkowa” (1928), jedyny czysto literacki utwór Waltera Benjamina (1892–1940), ma postać „montażu” z krótkich, oryginalnych, często enigmatycznych felietoników, sentencji i aforyzmów skupionych wokół życia nowoczesnej metropolii, zza którego prześwieca głębsze doświadczenie filozoficzne.

Daniel Bell (1919–2011, pierwotnie Bolotsky, z rodziny polskich emigrantów żydowskich w USA) jest klasykiem socjokulturowej diagnozy współczesności. Jako jeden z pierwszych pół wieku temu dostrzegł „kontrkulturę” i początki postmodernizmu/ponowoczesności.

Obrazy szczupłych kobiet o doskonałej cerze i lśniących włosach towarzyszą nam od najmłodszych lat. Bywa, że nawet pięcioletnie dziewczynki świadomie kontrolują swoją wagę.

Dlaczego pracujemy? Pytanie to wydaje się tak proste. Ale profesor Barry Schwartz dowodzi, że odpowiedź jest zaskakująca i złożona.

To pierwsze tak wszechstronne omówienie zjawiska pandemii. Cały tom przeszywa pytanie, czy stworzona przez pandemię szansa na zmianę została wykorzystana, czy zmarnowana. Napięcie między optymizmem a pesymizmem organizuje wszystkie teksty.

Kacper Pobłocki

Wiosną 2020 r. świat osunął się w poczwórny kryzys. Pandemia przyspieszyła krach ekonomiczny, ujawniła skutki destabilizacji klimatu i zniszczenia środowiska, a wreszcie zaostrzyła erozję demokracji. Dziś już wiemy, że „normalność”, do której tęsknią rządy i społeczeństwa nie będzie już taka jak przed pandemią.

Kiedy w 1989 r. lewica stała się „duchowym bezdomnym”, uświadomiwszy sobie klęskę podejmowanych w przeszłości prób zmiany świata, przyszło wtedy zakwestionować same te idee, przy pomocy których usiłowano go interpretować. Gdy natomiast, jakieś 10 lat później, pojawiły się nowe ruchy proklamujące, że „inny świat jest możliwy”, musiały one wymyślić nowe tożsamości intelektualne i polityczne.