Socjologia

Dziś znika, szczególnie wśród młodszych pokoleń Polaków, udręka szarej codzienności, której kultura popularna nadaje powab czegoś niecodziennego, pożądanego świata spełnień, a nie elementarnych, surowych konieczności. Codzienność jest modna, zostaje zauważana w naszych rozmowach, wizualizuje ją nieustannie reklama. Staje się odmianą potocznej refleksyjności,  jest mitopodobna, totalizująca, nadaje hybrydyczną formę tradycyjnym dziedzinom kultury, takim jak obyczaj, sztuka, religia, polityka, technika.

Klasa robotnicza w takiej postaci, jaka się ukształtowała w XIX wieku – jako stały punkt odniesienia, centralny problem, zdolny długotrwale mobilizować umysły i serca – przestała istnieć. Co pozostało z tej klasy?

Dorastałem w czasach brazylijskiej dyktatury wojskowej. Dyskurs był również pełen ojczyzny, rodziny i tradycji, ale za flagami i błogosławieństwami widzieliśmy absurdalną koncentrację bogactwa, nędzę, tortury i morderstwa. Ani wojsko mnie nie lubiło, ani ja go nie lubiłem. Więzionego i torturowanego zwolniono mnie wraz z innymi w zamian za porwanego ambasadora Niemiec Zachodnich. W pewnym sensie zawdzięczam swoje życie dyplomacji. Na czym polegało popełnione przeze mnie przestępstwo? Zasadniczo na tym, że oburzałem się w obliczu ubóstwa i ucisku. Nie wyleczyłem się z tego.

Książka ta odnosi się do dzisiejszego świata, do naszych warunków życia. Do systemu, którego, chcąc nie chcąc, jesteśmy uczestnikami. Pokazywany jest on z różnych perspektyw, zawsze krytycznych, ale odmiennych, a więc skupiających się na rozmaitych rzeczach. One się dopełniają, a nie wykluczają. Które uznamy za najważniejsze, zależy od nas. Inni mogą nam w tym pomagać, lecz nie wyręczać. Dają szkło powiększające, otwierają opakowanie, ale oczy i myśli musimy mieć własne.

Dlaczego ludzie stosują przemoc? Czemu w pewnych okolicznościach jest ona niedopuszczalna i odstręczająca, a w innych tolerujemy ją, a nawet sami po nią sięgamy? Czy przemoc jest niezbędnym elementem porządku życia zbiorowego? Jörg Baberowski szuka odpowiedzi na te pytania, przyglądając się masowym zbrodniom XX wieku.

Książka jest próbą odpowiedzi na dzisiejszą przemoc, rasizm i coraz bardziej agresywne metody przymusu. 

Kontrola myśli jest ważniejsza w krajach demokratycznych niż tam, gdzie władzę sprawują despoci lub junty wojskowe. Gdy państwo odstępuje od stosowania przemocy, musi wynaleźć inne metody, które sprawią, że ciemne masy będą się trzymać z dala od spraw publicznych.

Przeszło sto lat temu socjalista i działacz społeczny Edward Milewski określił kooperację mianem „socjologii stosowanej”. Niniejsza książka jest próbą przybliżenia splotu socjologii i spółdzielczości, a więc ukazania styku teorii naukowej i kolektywnego działania

Reportaż autorstwa Jacka Hugo-Badera dotyczący C19, grupy osób kwestionujących strategię walki z COVID-19.

To pierwsze tak wszechstronne omówienie zjawiska pandemii. Cały tom przeszywa pytanie, czy stworzona przez pandemię szansa na zmianę została wykorzystana, czy zmarnowana. Napięcie między optymizmem a pesymizmem organizuje wszystkie teksty.

Kacper Pobłocki

Adam Balcer przekonuje, że szczególnie niedoceniany jest dziś wpływy Imperium Osmańskiego, a jeszcze mniejsza jest świadomość roli Europy Środkowej jako pomostu między Morzem Bałtyckim i Skandynawią a Bliskim Wschodem i Azją Środkową.

„Ulica jednokierunkowa” (1928), jedyny czysto literacki utwór Waltera Benjamina (1892–1940), ma postać „montażu” z krótkich, oryginalnych, często enigmatycznych felietoników, sentencji i aforyzmów skupionych wokół życia nowoczesnej metropolii, zza którego prześwieca głębsze doświadczenie filozoficzne.

Esej analizujący socjologiczno-politologiczną radykalizację demokracji.