Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie

Wystawa i photobook „Brâncuși. Rzeźbienie światłem” są próbą wejścia w świat jednego z najważniejszych artystów XX wieku – rumuńskiego rzeźbiarza Constantina Brâncușiego – oraz spojrzenia na jego twórczość poprzez pryzmat światła i fotografii.

Nie jest to tradycyjna, biograficzna opowieść o artyście. To próba wniknięcia w jego proces twórczy, zrozumienia sposobu, w jaki postrzegał świat i materię, a także tego, jak posługiwał się światłem i cieniem, aby nadawać formie głębsze znaczenia.

Zbiór esejów słoweńskiego pisarza opowiadającego już od pół wieku historię swojego małego narodu w kontekście spraw, które tak naprawdę są bliskie i zrozumiałe dla znacznej części Środkowoeuropejczyków.

Zbiór esejów o sztuce w wyborze i opracowaniu Macieja Czerwińskiego przybliża polskiemu czytelnikowi tę niezwykłą postać, ukazując nie tylko bogactwo twórczości Krležy, lecz także miejsce, jakie zajmuje w pejzażu kultury środkowoeuropejskiej.

„Sztuka i natura zawsze będą ze sobą walczyć, aż zwyciężą i zatriumfują, kreśląc te same linie, które są zdobywane i podbijane jednocześnie” – pisała XVII-wieczna ilustratorka i badaczka przyrody Maria Sibylla Merian. Czy jej wizje flory i fauny można dziś uznać za dzieła sztuki? Dlaczego historia zapomina o „Rafaelu od Kwiatów”?

Europa Środkowa jest wyjątkowa pod względem dziedzictwa górniczego – pisze w najnowszym numerze „Herito” Barry Gamble. Przemysł kopalniany odegrał na tym obszarze kluczową rolę w rozwoju społecznym, dlatego tak istotne jest, by go docenić i zastanowić się, w jaki sposób zachować jego spuściznę. Jak to robić i kiedy warto? Sprawdzamy, jakie miejsca zajmują przestrzenie pogórnicze w społeczeństwie w dobie kapitalizmu cyfrowego, apokalipsy klimatycznej i naporu działań deweloperów. A może to wizja tragicznego jutra? Odpowiedzi szukamy w rozmowach z ekspertami, ale też w fotografii, historii czy w sztuce.

Zamiast archiwów – ulica. Zamiast podręczników – ślady na murach, brukach, mapach. Michał Krasucki, varsavianista, historyk architektury i stołeczny konserwator zabytków, prowadzi czytelnika przez topografię nieistniejącego miasta. To nie tylko przewodnik po miejscach Zagłady, ale też empatyczna mapa pamięci, nanoszona na współczesną tkankę Warszawy.

Książka „Socmodernizm. Architektura Europy Środkowej czasu zimnej wojny” to fascynująca i bogato ilustrowana podróż w głąb historii modernizmu socjalistycznego, który przez dekady pozostawał niedoceniany i marginalizowany w badaniach nad architekturą XX wieku. Publikacja stanowi nie tylko analizę zjawisk architektonicznych, ale także próbę rekonstrukcji pełniejszej opowieści o powojennych przemianach Europy Środkowej.

„Sztuka i natura zawsze będą ze sobą walczyć, aż zwyciężą i zatriumfują, kreśląc te same linie, które są zdobywane i podbijane jednocześnie” – pisała XVII-wieczna ilustratorka i badaczka przyrody Maria Sibylla Merian. Czy jej wizje flory i fauny można dziś uznać za dzieła sztuki? Dlaczego historia zapomina o „Rafaelu od Kwiatów”?

Pierwsze całościowe i panoramiczne ujęcie architektury socjalistycznej nowoczesności w Europie Środkowej od połowy lat czterdziestych do dziewięćdziesiątych, od Tallinna po Lublanę i od podzielonego Berlina po Bukareszt i Skopje.

Nikt inny dzisiaj nie mógłby podarować Europie takiej historii Litwy!

Album towarzyszący wystawie „Odesa. Długi wiek XX w sztuce” opowiada  o historii, sztuce i tożsamości miasta – perły Morza Czarnego od XIX do XXI wieku i odnotowuje przy tym wszystkie najważniejsze przełomy polityczne i artystyczne.

200 lat temu Joseph Aspdin otrzymał patent na cement portlandzki. To niepozorne wydarzenie położyło fundament pod wielką rewolucję w historii architektury, która w kolejnym stuleciu całkowicie zmieniła krajobraz całego świata.

Spisana na podstawie akt sądowych historia przełomu XVI i XVII wieku na Rusi.

To jest książka, która o pewnych skomplikowanych zjawiskach mówi otwarcie, tutaj Janukowycz jest byłym kryminalistą, a Putin – byłym kagiebistą, który nie wierzy w szczerość jakiegokolwiek oddolnego ruchu politycznego.

„Dziedzictwo eksploatowane jest obecnie dla wielu celów, nie tylko turystycznych. Dwie jego cechy oferują wiele ciekawych możliwości zarządzania przestrzenią. Po pierwsze, dziedzictwo jest formą komunikacji i to nie tylko między poszczególnymi epokami. Komunikacja ta zazwyczaj odbywa się między rządzącymi i rządzonymi, choć nie zawsze łatwo ustalić, kto z kim się w rzeczywistości porozumiewa. Po drugie, treść tej komunikacji dotyczy tożsamości w obu znaczeniach tego słowa, czyli kształtowania wyjątkowego charakteru danego miejsca, odróżniającego je od innych, ale także identyfikowania się z innymi ludźmi. Nic więc dziwnego, że dziedzictwo jest zapewne najważniejszym, a z pewnością najbardziej powszechnie stosowanym narzędziem w tworzeniu miejsc”.