red. Marika Kuźmicz, Maria Michałowska

Marika Kuźmicz:

Chociaż Maria Michałowska nie jest artystką powszechnie znaną, trudno stwierdzić, że jej twórczość wymaga „odkrycia”, choćby dlatego, że w 2014 roku, jeszcze za życia tej twórczyni, podjęto próbę opracowania całości jej dorobku, jaką była publikacja prezentująca większość jej prac. Ponadto Michałowska była uczestniczką Grupy Wrocławskiej, w związku z czym brała udział w licznych wystawach tego nie homogenicznego kolektywu w Polsce i za granicą, a w towarzyszących im katalogach umieszczano niektóre z jej realizacji. Część z nich jeszcze przed śmiercią Michałowskiej włączono do kolekcji muzealnych. […]

Michałowska nie pozostawiła po sobie wielu prac. Mamy kilkadziesiąt obrazów, rysunki, dzieła tworzone w medium fotografii (w literaturze przedmiotu określane zazwyczaj jako „konceptualne”), w latach 90. znów malarstwo, a obok tego wszystkiego nieliczne autorskie teksty. Jednak twórczość tej artystki jest interesująca, ponieważ pomimo jej pewnej hermetyczności i wiążących się z tym trudności interpretacyjnych mam wrażenie, że własnie z tego powodu można ją uznać za bardzo spójną z jej osobowością i postawą życiową, pewną skłonnością do znikania, zacierania po sobie śladów. […]

Jej malarstwo wydaje się pozbawione jakichkolwiek odniesień osobistych; co więcej, twórczość ta na tle środowiska wrocławskiej awangardy, formującego się na przełomie lat 50. i 60. XX wieku, nie sprawia wrażenia wyjątkowej, osobnej – wpisywała się raczej w poszukiwania artystów z Grupy Wrocławskiej. Być może między innymi to wpłynęło na swoiste „zamrożenie” sztuki Michałowskiej, czyli brak zainteresowania jej pracami, co uniemożliwia ich ponowne odczytanie. […]