Publikacja  jest również opowieścią o kolekcji i historii Muzeum Sztuki w Łodzi, jednego z najważniejszych ośrodków awangardy i eksperymentu artystycznego w Europie od lat 30. XX wieku. 

Wystawa składa się z trzynastu rozdziałów tematycznych, w których dzieła awangardy spotykają się ze sztuką współczesną. 

Tytuły rozdziałów zaczerpnięte zostały z prac znajdujących się w kolekcji. Każdy z nich skupia się wokół innego wątku, traktując sztukę jako punkt wyjścia do refleksji nad percepcją, doświadczaniem świata i porządkowaniem doświadczeń. Dotykają one zarówno relacji między widzeniem a procesami poznawczymi – pamięcią, przestrzenią czy wiedzą, jak i społecznych aspektów patrzenia, zależnych od kultury, tradycji czy ekonomii. Poprzez sztukę wystawa stawia pytania: czym jest bycie widzianym, a co oznacza pozostawać niewidocznym? 

Artyści i artystki udostępniają nam swój punkt widzenia – pomagają zrozumieć wielość sposobów tworzenia i odczytywania obrazów. Podkreślają relacyjny charakter spojrzenia i związaną z nim władzę – kto patrzy, na kogo i z jakiej pozycji. Wystawa pokazuje że nasze  postrzeganie rzeczywistości zależy od wielu czynników – wiedzy, pozycji, a także dostępnej technologii. Sposoby widzenia ukazują różnorodność języków wizualnych od realizmu po abstrakcję, a jednocześnie podkreślają płynność granic między nimi.

Niniejsza publikacja odzwierciedla strukturę ekspozycji, przywołując prace kluczowe dla każdego z rozdziałów. Uzupełniają ją trzy eseje. Pierwszy z nich daje wgląd w proces powstawania wystawy z perspektywy zespołu kuratorskiego. Rekonstruuje metody i dyskusje toczone przy jej powstawaniu, osadzając je w historii i specyfice Muzeum Sztuki. Teksty Mieke Bal oraz Łukasza Zaremby wskazują alternatywne sposoby lektury wystawy, którą poszerzają o dodatkowe konteksty związane zarówno z muzealną kolekcją, jak i z szerszym ujęciem kultury wizualnej.