Paweł Bownik, Colours of lost time

Prace w cyklu Kolory straconego czasu powstawały w wyniku fotografowania przez artystę, uprzednio nałożonych na obracającą się tarczę, rycin i fotografii przedstawiających wymarłe gatunki ptaków. Kolory kół, które wyłoniły się w efekcie tego zabiegu, łagodnie się przenikają, znacząc kolejne obroty. Ten swoisty zapis ruchu i upływu czasu jest także kroniką żałoby.
„W wizji Bownika wyraziste, nasycone kolory ptasiego upierzenia rozpłynęły się i zamieniły w wirujące widmo spektroskopowe. Wymarłe gatunki powróciły do życia w formie tajemniczego, rzucającego cienie spektrum. Ptaki widma nie mają już nazw własnych, podobnie, jak nie ma w naszym słowniku wszystkich kolorów straconego czasu” pisze Grażyna Bastek w tekście towarzyszącym wystawie. Bownik, w komentarzu do jednej z prac pomieszczonych w albumie, powraca do wydarzenia, które poprzedza nadanie nazwy, artysta nie pyta o utracone imię, a o sam brak: „Abstrakcyjne i przyśpieszone wymieranie stało się rzeczywiste. Jaki kolor ma strata?”. I dodaje: „Wyobrażam sobie taką codzienność, w której w dni nieparzyste wszystkie stacje informacyjne na niebieskiej planecie przez dobę mówią o śmierci, ale tylko o tej, która jest pokłosiem aktywności człowieka, o jej skutkach dla całego globu”.
Na album Bownika złożyły się reprodukcje 35 prac z cyklu Colours of lost time, tekst historyczki sztuki Grażyny Bastek oraz komentarz artysty. Bownik pracował nad cyklem w latach 2017–2019, po raz pierwszy prace zaprezentowane zostały na jego indywidualnej wystawie podczas WGW w 2019 roku.

- opis wydawcy

• Dla miłośników i miłośniczek fotografii

• Dla fanów i fanek abstrakcji 

• Zobacz również Foto-oko. Wizja fotograficzna wobec okularocentryzmu w sztuce I połowy XX wieku, Miriam Cahn: I as human, FOTOBLOK. Europa Środkowa w książkach fotograficznych, Figle-migle

• Zobacz więcej książek dotyczących fotografia