Sigrid Nunez, Sempre Susan. Wspomnienia o Susan Sontag

Sigrid Nunez była początkującą pisarką, kiedy po raz pierwszy spotkała Susan Sontag, legendarną już postać znaną ze swoich polemicznych publikacji, błyskotliwej inteligencji i wyniosłej osobowości. Sontag miała 43 lata, Nunez 25 lat, kiedy młoda asystentka redakcji w „New York Review of Books” została zatrudniona przez słynną pisarkę do pomocy w sortowaniu jej korespondencji w mieszkaniu przy Riverside Drive w 1976 roku. To Susan przedstawiła Sigrid swojemu synowi, pisarzowi Davidowi Rieffowi. Ich romans rozpoczął się przy pełnej aprobacie Susan. Wkrótce Sigrid wprowadziła się do mieszkania Davida i Susan wikłając się w coraz bardziej problematyczny układ. „Kto powiedział, że musimy żyć jak wszyscy inni?” – mawiała Susan do Sigrid.

Wydane ponad 6 lat po śmierci Susan Sontag wspomnienia to zaskakująco prawdziwy portret heroicznej osobowości, dla której bycie intelektualistką stało się fascynującym sposobem na życie. Nienasycona czytelniczka i kinomanka, pełna dydaktycznych zapędów intelektualistka, a przy tym bezbronna kobieta walcząca z chorobą, nieznosząca samotności, otwarta na piękno i miłość oraz zaciekle bezkompromisowa okazała się dla Sigrid najlepszą nauczycielką.

Wpływ Sontag na Nunez, która wkrótce stanie się odnoszącą sukcesy powieściopisarką, był ogromny mimo dzielących ich różnic charakterów i osobowości. Susan stała się dla Sigrid „naturalną mentorką”, dla której kształcenie innych było zarówno moralnym obowiązkiem, jak i źródłem niekończącej się przyjemności. W niezwykle odważnej formie, piekielnie szczerze i naprawdę fascynująco Nunez mówi o swojej wdzięczności dla Susan Sontag za to, że jako początkująca autorka miała „kogoś, kto miał tak wzniosły i jednolity pogląd na powołanie pisarki”.

Sontag twierdziła, że poznanie sławnych pisarzy może być rozczarowaniem. Wspominała o braku poczucia tożsamości z „Susan Sontag”, która widniała na okładkach napisanych przez nią książek. W Sempre Susan przepaść między pisarzem a osobą, która napisała znane nam książki, staje się jeszcze bardziej realna – jest to przypomnienie niezwykłej przemiany, jaka zachodzi w twórcy w procesie pisania. Nunez udało się nakreślić niezwykle żywy, a zarazem różnorodny portret Sontag. Opowiedziała tę historię z poczuciem humoru i więcej niż odrobiną współczucia. A przy tym sama Nunez jest intrygująca. Czytelnicy mogą mieć nadzieję, że Sigrid następnym razem opowie swoją własną historię.