Marlen Haushofer, Ściana 

W chłodny wiosenny wieczór kobieta w średnim wieku przygotowuje risotto w skromnej kuchni domku myśliwskiego, zjada je samotnie i nakłada porcję dla psa. Nazajutrz rano z zaskoczeniem odkrywa, że przez noc pojawiła się niewidzialna bariera, która oddziela ją od reszty świata. Nazywa ją po prostu „ścianą”. Bohaterka, której imienia nie poznamy, zostaje sama, a przynajmniej tak się zdaje. W towarzystwie psa Luchsa, krowy Belli i kotów rozpoczyna przerażającą walkę o przetrwanie, zostając „głową niezwykłej rodziny”.

Ściana, wydana dwa lata po wzniesieniu muru berlińskiego, należy do najbardziej zagadkowych, a jednocześnie wielowymiarowych i przejmujących austriackich powieści XX wieku. Można ją czytać jako nową wersję Robinsona Crusoe, można w niej widzieć postapokaliptyczny klasyk doby wyścigu nuklearnego, lecz można w niej także dostrzec alegoryczną przypowieść o XX-wiecznych kataklizmach. Nie dziwi więc, że w ostatnich latach twórczość Haushofer przeżywa renesans, czego świadectwem ekranizacja Ściany z autorstwa Juliana Pölslera z 2012 roku i sukces powieści w Stanach Zjednoczonych.

Marlen Haushofer (1920-1970) – austriacka prozaiczka, autorka słuchowisk radiowych i książek dla dzieci. Jej twórczość, zestawiana często z tekstami Ingeborg Bachmann, wywarła silny wpływ na wielu niemieckojęzycznych pisarzy, w tym na noblistkę Elfriede Jelinek, która zadedykowała jej jedną ze swoich sztuk. Haushofer debiutowała na początku lat pięćdziesiątych nowelą Das fünfte Jahr, w której z perspektywy czterolatki opisuje rok życia w gospodarstwie dziadków i za którą w 1953 roku otrzymała Kleiner Österreichischer Staatspreis für Literatur. Ogromne uznanie przyniosło jej opowiadanie Wir töten Stella, za które otrzymała w 1963 roku prestiżowe stypendium Towarzystwa im. Arthura Schnitzlera i które w 2017 roku doczekał się ekranizacji autorstwa reżysera Ściany, Juliana Pölslera. Ściana uchodzi za jej najważniejsze dzieło.