Dmitrij Kuźmin, ctrl+z, ctrl+y

„* * * K.K. idziemy przytuleni jesteś trochę wyższy, niewygodnie ci ale opierasz głowę na moim ramieniu kierowcę z naprzeciwka wytrąca to z równowagi do tego stopnia że o mało nie wjeżdża w słup sygnalizacyjny wsiadamy do trolejbusu starszy Kaukazczyk przesuwa się bliżej okna potem idzie na przód, pod kabinę motorniczego mierzy nas od stóp do głów czyżby dwóch facetów? nie krępujcie się współobywatele nie odwracajcie oczu przyjdzie wam do nas przywyknąć”

Czy jest coś, czego jeszcze nie wiemy o złu? – pyta rozczytany w Szekspirze poeta. Wydaje się, że jako cywilizacja wiemy wystarczająco dużo, czy wiedza ta daje nam jednak narzędzia do walki czy choćby obrony, jeśli nie jest aktualizowana i bez przekłamań na bieżąco dystrybuowana? Zważywszy, że informacja jest najbardziej wartościową walutą naszych czasów, a te są nader niepewne, na usta ciśnie się inne pytanie, będące parafrazą tego Kuźminowskiego – czy może wciąż jeszcze czegoś nie wiemy o Rosji? Odpowiedzi byłyby zapewne podzielone – od prezentującej upraszczającą, ale retorycznie pociągającą teorię o jądrze ciemności, przez kanoniczne żartobliwe biez wodki nie razbieriosz, po bezradne, choć niepozbawione całej gamy emocji, wzruszenie ramion na widok świata, który rozpada się na naszych oczach.

Dmitrij Kuźmin (ur. 1968 r.) – poeta, tłumacz, redaktor, krytyk literacki, wydawca. W 2014 r., po aneksji Krymu, wyemigrował z Rosji i od tego czasu mieszka w Łotwie. Twórca strony internetowej Вавилон (Babilon), czasopisma „Воздух” (Powietrze) oraz internetowego katalogu literatury rosyjskiej Новая карта русской литературы (Nowa mapa rosyjskiej literatury). Wydawca czasopisma o literaturze gejowskiej РИСК i popularyzator rosyjskiej literatury LGBT. Laureat nagrody Andrieja Biełego w 2002 r. w kategorii „Za zasługi dla literatury”. Własne utwory poetyckie Kuźmin publikuje od 1990 r. W 2008 r. opublikował tomik Хорошо быть живым (Dobrze jest być żywym). Kolejna książka Одеяла не предусмотрены (Kołder nie dostarczamy) ukazała się w 2019 r. w Tarnopolu (w przekładzie na język ukraiński – Ковдри не передбачені). W dorobku tłumaczeniowym poety znajdują się m.in. pierwsza powieść Antoine’a de Saint-Exupéry’ego Poczta na południe, wiersze poetów amerykańskich (E.E. Cummingsa, W.H. Audena, Charlesa Reznikoffa, Williama Carlosa Williamsa), polskich (Adama Widemanna, Jacka Dehnela) czy ukraińskich (Jurija Tarnawskiego, Serhija Żadana). Pod patronatem założonej przez niego organizacji Literature Without Borders odbywa się w Rydze festiwal poetycki.

Paulina Ciucka – (ur. 1981 r.) – tłumaczka, filolożka, redaktorka. Absolwentka bałtystyki na Uniwersytecie Warszawskim oraz studiów lituanistycznych na Uniwersytecie Wileńskim. W 2016 r. nakładem Wydawnictwa KEW ukazało się jej tłumaczenie głośnej litewskiej powieści Alvydasa Šlepikasa Mam na imię Marytė (książka uzyskała nominację do finału Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus). W 2019 wyróżniona nagrodą Wiosny Poezji – największego litewskiego festiwalu poetyckiego za tomik zastrzegam sobie prawo do milczenia, stanowiący jej autorski wybór wierszy Eugenijusa Ališanki. Stypendystka Instytutu Kultury Litwy, Staromiejskiego Domu Kultury oraz Ministerstwa Kultury RP. Mieszka w Warszawie.

opis pochodzi ze strony wydawcy