Osamu Dazai, Owoce wiśni, wyd. 2

Owoce wiśni tworzy szesnaście opowiadań, wybranych spośród najpoczytniejszych w twórczości Osamu Dazaia. Pisarz nie wychwala w nich takich skarbów „japońskości”, jak ceremonia parzenia herbaty czy teatr nō. Nie mówi współczesnym mu rodakom, jak żyć w strasznych czasach wojny i jak odnaleźć się w powojennej rzeczywistości przegranego państwa. Autor, z humorem i ironią, czerpiąc z osobistych przeżyć oraz doświadczeń, opisuje zwyczajne życie. Drobne zdarzenia, przyjemne i bolesne przeżycia służą pytaniu o kształt i sens ludzkiej egzystencji. Uniwersalizm prozy Osamu Dazaia, jej nadal świeży styl do dziś ujmują rzesze czytelników na całym świecie.

Osamu Dazai (1909–1948) – kultowy pisarz japoński, wciąż wzbudzający w swej ojczyźnie zainteresowanie i polemiki, szczególnie wśród wchodzącej w dorosłość młodzieży.
Urodził się na północy Japonii w zamożnej rodzinie właściciela ziemskiego i senatora Izby Parów japońskiego parlamentu. Po ukończeniu liceum rozpoczął studia romanistyczne na Uniwersytecie Tokijskim. Przez krótki czas związał się z nielegalnymi grupami anarchistów i marksistów. Rozczarowany nimi, a także w wyniku nacisków rodziny i interwencji policji zerwał kontakty z tymi środowiskami. Dołączył do tokijskiej cyganerii, ochoczo oddając się stylowi jej życia, którego filarami były alkohol, narkotyki i przelotne związki. Odsunięty przez rodzinę, która autorytarnie usiłowała decydować o jego losie, otrzymywał jednak wsparcie od starszego brata. Niejako wpisując się w tradycję kultury japońskiej, już w młodości podejmował próby samobójcze, często wspólnie z ówczesnymi towarzyszkami życia. Ostatnią, udaną, popełnił, skacząc do  kanału deszczowego w Tokio wraz z Tomie Yamazaki, która w końcowym okresie życia pisarza przyjęła go do swojego domu i otoczyła troskliwą opieką.