Richard Coyne, Derrida dla architektów

Nawet najbardziej prozaiczne opozycje architektoniczne – wnętrze a zewnętrze, front a zaplecze – mogą być ujmowane w terminach wskazujących, że coś jest na rzeczy. To właśnie Derrida dla architektów. Rzeczywiście, zawsze coś jest na rzeczy, a stawka jest wysoka.

Richard Coyne w zwięzłym studium rozważa, co filozofia Jacques’a Derridy wnosi do sposobu uprawiania architektury. Szczególną uwagę zwraca na to, jak architektura jest nauczana i praktykowana. Z pragmatycznego punktu widzenia pyta o użyteczność filozofii w kontekście praktyk architektonicznych: od projektu, przez dokumentację, budowanie, namysł, ocenę, interpretację, aż po krytykę i obronę. Celem autora jest odnowienie zainteresowania myślą Derridy na użytek architektów.

Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla architektów, lecz także dla wszystkich zajmujących się najnowszą antropologią kultury. Jeżeli refleksja Derridy budzi sprzeciw, to cel namysłu został osiągnięty. Mamy poczuć się niekomfortowo w naszym świecie utartych pojęć i wyeksploatowanych dróg myślenia. Jeżeli architektura ma pozostać „ostatnią twierdzą metafizyki”, to pozostanie nią wyłącznie wtedy, gdy zachowa swój poetycki wymiar. Mimo że „racjonalnie będzie uznać Derridę za badacza i krytyka fenomenologii”, to warto czytać jego dzieła, aby stwierdzić, jak odmiennie spostrzega przestrzenność stawania się – chora. 

– ze wstępu Bolesława Stelmacha