Sztuka zaangażowana

Album fotograficzny z pracami Pawła Bownika. Prace w cyklu Kolory straconego czasu powstawały w wyniku fotografowania przez artystę, uprzednio nałożonych na obracającą się tarczę, rycin i fotografii przedstawiających wymarłe gatunki ptaków.

Książka Michała Zawady jest zderzeniem zdjęć pochodzących z dwóch jak mogłaby się wydawać zupełnie różnych porządków: obrazów Puszczy Białowieskiej i zespołu gipsowych odlewów głów, które służyły w czasie I wojny światowej do badań nad rasą i dziedziczeniem.

Projekt badający obecność zwierząt w machinach wojennych, policji, podczas zimnej wojny, podczas tajnych i szpiegowskich operacji. To tropienie archiwów zwierząt spoza antropocentrycznej perspektywy.

Najnowsza książka etnografki Ewy Klekot stanowi opis praktykowania przez polską inteligencję mitów o "autentyczności" polskiej sztuki ludowej. Analiza relacji władzy na polu konstruowanego folkloru.

Publikacja to podsumowanie trwającego cztery lata projektu badawczego prowadzonego wspólnie przez dr Joannę Zdzienicką-Obałek oraz dr. Pawła Szeibla.

Album czarno-białych fotografii z lat 70. XX wieku ukazuje warszawską Pragę sprzed pół wieku. Albert Krystyniak zarejestrował ówczesny wygląd zaniedbanych kamienic, ulic i podwórzy, codzienne życie mieszkańców i zmiany zachodzące w dzielnicy: rozbiórki starych domów, puste przestrzenie, budowę nowych osiedli.

Publikacja będąca wynikiem projektu dotyczącego osób posiadających tatuaże o tematyce górniczej i górnośląskiej. Książka prezentuje cykl portretów autorstwa Piotra Muschalika.

Książka „Abakanowicz. Metamorfizm” jest związana z przekrojową wystawą prac Magdaleny
Abakanowicz, prezentowaną w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi w 2017-2018, ukazującą
realizacje z najmniej zbadanego i zarazem najbardziej rewolucyjnego okresu twórczości artystki,
przypadającego na lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte XX w. 

1,5 roku temu, krótko przed pandemią, uciekając od tego co dzieje się w Polsce, głównie od braku tolerancji, wyjechałem w podróż , której efektem jest „Forma człowieka” – dzienniki opisujące moją wyprawę.

Zbiór esejów na temat relacji sztuki, edukacji i aktywizmu opierającej się na współdziałaniu. Centralnym pojęciem tekstów jest kolektywność, która może być rozumiana nie tylko strategią działania na polu artystycznym, ale też społecznym, jako codzienny opór przeciwko kapitalizmowi i skrajnemu, neoliberalnemu indywidualizmowi, które generują nierówności społeczne i upadek wspólnoty.

Znaki na niebie i na ziemi są adaptacją wystawy sprzed pół wieku: July, August, September 1969, której kuratorem był Seth Siegelaub. Książka-jako-wystawa to punkt wyjścia do eksperymentu z produkcją i dystrybucją sztuki w czasie epidemicznego zamrożenia: kryzysu mobilności, reżimu społecznego dystansowania, tęsknoty za dotykiem i materialnością świata.